A desobediencia marcou o camiño

Votouse. Desobedeceuse. Meses de ameazas, de desprezos, de burlas. Sentenzas de tribunais políticos españois. A un pobo que decidiu ser libre non o para ninguén. E falou, claramente, contundentemente. O proceso soberanista catalán non é só importante polo feito de que un pobo poda expresar e decidir libremente o seu futuro, senon que supón a maior ameaza para a estabilidade dun réxime decadente e o sistema que o sustenta. Uns piares impostos en 1978 polas elites do Estado Español que serviron para que as clases dirixentes mantivesen a súa posición de poder logo da morte do ditador fascista Francisco Franco. Uns piares, unha falsa transición e un “consenso constitucional” que este proceso aspira a derrubar completamente.

Un proceso que non é espontaneo nin casual e que non resposta, nin moito menos, a unha estratexia de CiU ou a burguesía catalá, como teiman en dicir amplos sectores da autodenominada esquerda española. Foi o propio pobo catalán o que demostrou ao longo de varios anos, en masivas mobilizacións, a súa férrea vontade de exercer un dereito inalienable que teñen e ao que non queren renunciar, o da autodeterminación. Ese mesmo pobo que levou adiante centos de consultas populares auto-organizadas (sendo pioneira a de Arenys de Munt, municipio gobernado pola CUP, tamén prohibida polo Tribunal Constitucional) que forzaron a convocatoria da consulta do pasado domingo día 9 sobre o futuro político do Principat. Foi, en resumo, a mobilización e a organización popular a principal responsábel de que a vontade soberanista sexa xa hexemónica.

Independencia para poder mudalo todo. Mudalo todo porque a independencia é a ferramenta imprescindíbel para tomar o mando do noso propio futuro e transformar radicalmente a realidade. Demóstrase que o único lugar do estado onde está ao alcance da man a conquista dunha república e dun proceso constituínte é en Catalunya, porque son os procesos de liberación nacional os que atacan directamente e de raíz ao réxime capitalista español. Sen rachar con este réxime non será viable ningún proceso revolucionario, nin a construción dun sistema diferente que transforme de raíz o paradigma económico e social, que enfronte os monopolios e que rache de xeito unilateral coas estruturas imperialistas das que fai hoxe parte o Estado Español como a NATO, o FMI ou a UE.

Desde a Galiza é urxente acelerar o proceso de construción nacional, cunha alternativa ruturista e republicana. Cos procesos emancipatorios de Catalunya e Euskal Herria como exemplo, organicémonos para gañar o futuro porque imos botar abaixo este sistema, porque imos ser donas dos nosos propios destinos e porque imos rematar con toda opresión.

Partíllao!

Share on facebook
En Facebook
Share on twitter
En Twitter
Share on pinterest
En Pinterest
Share on whatsapp
Polo WhatsApp
Share on telegram
Ou polo Telegram
Share on email
Email

Deixa un comentario