Atila en Galiza, Nunca Máis!

A realidade adoita aparecer supetamente entre as fendas da máscara de normalidade que se configurou no Estado Español despois da morte do ditador, e amósanos que segue a existir unha vontade negadora dos feitos tal cal existiron e da necesidade de investigar sobre os mesmos para dar a coñecer á luz pública quen foron e que defendían politicamente os que se ergueron no 36 contra o poder instituído polas urnas e que persoas foron albo das súas prácticas violentas.

A chamada “Transición” derivou nun pacto que conlevou, en troques da creba democrática, a reforma do Franquismo polos propios franquistas coa connivencia da esquerda española domesticada do momento, de aí que a Lei de Amnistía protexese os culpábeis da persecución e crimes políticos cometidos durante a ditadura. Esa pechadura en falso, ese borrón e conta nova non fixo máis que dar lexitimidade democrática aos que anos atrás desfilaban con pistola pola praza pública, mantendo no silencio os que sufriran o exilio, persecucións, encausamentos, longas tempadas de prisión, “rapas”, violacións ou expolios monetarios.

O Parlamento do Estado aprobou unha Lei de Memoria Histórica realmente insuficiente e limitada polo propio contexto herdado da Transición que mesmo protexe os verdugos fronte as vítimas e limita a acción dos investigadores para abrir luz sobre o pasado e construír unha sociedade en que se poida asumir este con normalidade. Moitos foron os casos recentes en que se negou o acceso a documentación e se dificultou a esculca, mesmo sometendo a xuízo por calumnias a investigadores que, coma Dionísio Pereira, publicaron datos contrastados sobre a represión nun contexto local.

A carta anónima que recibiu o investigador de Cuntis Héitor Picallo, autor dunha máis que necesaria publicación sobre unha figura esquecida do nacionalismo e do movemento obreiro galego no primeiro terzo do século XX, non é máis ca unha mostra de xenreira de persoas con connivencias e simpatías co fascismo que non están dispostas a permitir que se recupere a memoria dos vencidos na guerra civil.

Os mozos e mozas independentistas que facemos parte de Isca! enviamos unha forte aperta de apoio a Héitor Picallo que facemos extensiva aos investigadores que están a traballar pola recuperación da memoria e a dignificación das vítimas da represión fascista na Galiza. Non nos resignamos a que se faga pública a verdade: que se recoñeza que o 18 de xullo de 1936 houbo un golpe de Estado, unha sublevación contra un sistema lexítimo que derivou nunha violenta represión sobre os sectores socialmente máis dinámicos, que se investigue o paradoiro dos galegos e galegas desaparecidas e se dea soterramento digno aos corpos que xacen nas fosas comúns, que a obra de Xohán Xesús González, como a de Alexandre Bóveda, Castelao e outros referentes da esquerda soberanista se dea a coñecer con normalidade nunha Galiza dona de seu .

Loitaremos para que agrome a herba por riba das pegadas dos aínda rinchantes cabalos do Atila das estampas de Castelao, unha herba rexa e plena de enerxía para liberar a nosa Terra do esquecemento e construír unha Galiza independente e socialista.

Partíllao!

Share on facebook
En Facebook
Share on twitter
En Twitter
Share on pinterest
En Pinterest
Share on whatsapp
Polo WhatsApp
Share on telegram
Ou polo Telegram
Share on email
Email

Deixa un comentario