Caixas: Quinta opción
- Actualidade política
Nos últimos tempos a maquinaria do poder habelenciosamente administrado pola gran banca está construíndo un gran consenso entre o Goberno e PP, cuxa man executora é o Banco de España. Por detrás do ruído de Gürtel, Alakrana e outras mascaradas que entreteñen a cidadanía cun espectáculo de batalla política aparentemente sanguinaria, estamos asistindo en realidade ao máis grande consenso -ou confabulación- no asuntos que realmente afectan ao reparto da crise e á marcha da nosa sociedade a medio e longo prazo. O consenso na aprobación do FROB e as axudas á banca non son máis que o botón de mostra dun consenso que abrangue a vital Lei de comercio interior, as leis “paraguas” e “omnibus” de Servizos (transposición da directiva Bolkestein: ¿alguén se enterou do seu debate?), que arrasan as competencias autonómicas e poñen os mercados a disposicón das grandes empresas e cadeas comerciais; a supresión do imposto do patrimonio; a cuase supresión do imposto de transmisión e sucesións; a lei de participación do capital privado nas infraestruturas e servizos públicos; etc.
A estas alturas está bastante claro que o obxectivo do vapuleo ás caixas non é un problema técnico senón un gran consenso -mal disimulado- do poder financeiro e os partidos centrais para redeseñar o sistema financeiro nun triple sentido: a) Sacar ás CC AA do medio inhabilitando de facto a súa xurisdicción sobre as caixas; b) Recortar a implantación das caixas para reducir o seu protagonismo e devolverlle espazo e negocio á banca; e c) A medio prazo converter as caixas en entidades con accionistas e reparto de dividendos, abrindo novas oportunidades para a banca. Pobre e miserable papel é o que lles toca ás franquicias dos dous partidos estatais para xustificar o inxustificábel.
En vez de dicir iso con claridade proclámase a indemostrada necesidade de fusionar caixas como un axioma, na mellor tradición tatcheriana: there is not alternative. Primeira trampa, non se demostra a inviabilidade das caixas por separado. Segunda trampa, todas deben fusionar para ser “alguén” no mapa español pero, ¿por que a escala ten que ser a española?. O éxito do sistema alemán asenta sobre as súas profundas raíces “rexionais” e non saen a competir fora. Terceira trampa, na medida en que algunhas entran no xogo “forzan” ás demais a seguir a mesma senda.
O certo é que diante da vertixe dese movemento browniano as opcións que están en xogo en Galicia parecen ser catro: seguir como agora, fusión intragalega, absorción extragalega ou SIP. Ninguén foi quen até agora de demostrar que a primeira non sexa a que mellor responde aos intereses da nosa economía produtiva e do país. Pensando na fortaleza do noso sistema financeiro é bastante claro que iso é o que máis interesa aos aforradores, aos demandantes de crédito e ás nosas pemes, como veño insistindo nos últimos meses. Nunha axeitada xestión de escalas está a fortaleza dun sistema, cunha verdadeira malla de entidades. Desde logo, non hai un “sistema galego” cunha “única” entidade galega e menos sen ningunha.
Se a desculpa fose que unha das entidades non é viábel en solitario entón aínda temos unha quinta opción: mudar a equipa directiva, desfacer posicións e aumentar o “core capital” con cotas participativas subscritas pola Xunta de Galiza e as Deputacións. Unha solución á alemana.
