Durante as pasadas semanas asistimos á proliferación de simboloxía española por toda a xeografía da Galiza, sen importar nucleos rurais, vilas, cidades. En moitos casos, o apegamento aos éxitos deportivos amósase como unha sorte de reacción optimista perante a situación de inestabilidade social e económica que sofre o país; como se os problemas reais do día a día desaparecesen por levar a rojigualda pintada nas fazulas.
O monopolio que o balompé exerce como espectaculo circense eclipsa a grande diversidade de disciplinas deportivas que existen e son practicadas (nalgúns casos até de xeito militante) no noso país. É empregado como catalizador populista e actúa como punta de lanza da estratexia do Estado Español para limitar de xeito plenamente consciente as respostas do pobo aos ataques do capital até o punto de que ninguén parece indignarse cando os futbolistas gañadores da Eurocopa cobran millóns de euros a conta do erario público sen nin sequera cotizalos aquí (por non falar dos 752 millóns de euros que deben os equipos de fútbol á Facenda pública ou os 600 millóns que lle deben á Seguridade Social).