Por segunda vez en poucos meses a clase traballadora galega mobilizouse en resposta aos ataques que está a sufrir por parte do goberno e do capital demostrando que, unha vez máis e como aconteceu na pasada folga xeral do 29 de setembro, malia a campaña de desprestixio, silenciamento e manipulación informativa levada a cabo pola maior parte dos medios de comunicación demostrando estar ao servizo das clases dominantes deste país, a cidadanía galega respostou positivamente ao chamamento á folga xeral feito pola CIG saíndo masivamente á rúa.
E a pesar da censura, do acoso policial a piquetes e manifestantes que deixaron detidos, identificados e contusionados, do boicot que UGT e CCOO fixeron a esta convocatoria tildándoa de inútil, contraria aos intereses da clase traballadora ou seguidista… a folga xeral do pasado 27 de xaneiro foi, sen lugar a dúbidas, un éxito rotundo en Galiza. A CIG estima que arredor dunhas 80.000 persoas manifestáronse nas diferentes vilas e cidades do País nunha xornada histórica para o sindicalismo nacionalista e de clase que, unha vez máis, marcou a diferencia co sindicalismo pactista español que, esa mesma noite do día 27, acordaban co goberno atrasar a idade de xubilación até os 67 anos, malia ter pasado meses repetindo que por aí non pasarían supoñendo isto unha auténtica traizón á clase traballadora e unha sumisión de facto aos intereses da patronal e da banca.
Desde Isca! adicamos todas as nosas forzas para colaborar no éxito desta convocatoria levando a cabo unha intensa campaña de publicitación e propaganda en diferentes vilas e cidades; nas rúas, zonas industriais ou centros de ensino de todo o País , así como participando durante a propia xornada de folga nos piquetes e nas mobilizacións. O noso obxectivo durante esta campaña foi informar desta importante cita para o nacionalismo e difundir a idea de que este sistema non funciona, que é preciso organizarse para lle plantar cara ao capitalismo, para resistir aos ataques do goberno e da patronal e para demandar un cambio sistémico máis preciso que nunca. Porque transformar a nosa realidade é posíbel como o levan facendo outros pobos do mundo. Porque temos que demostrar o noso orgullo como pobo e como clase. Porque toca resistir e construír un modelo máis xusto, solidario, igualitario e democrático: o socialismo!