Os últimos anos foron moi frutíferos na acuñación de novos e desconcertantes oxímorons que xustificasen, con linguaxe actualizada, as tropelías militaristas de sempre. Guerra humanitaria ou cirúrxica, forzas de paz, exército pacificador ou bombas intelixentes pululan nas pantallas e nos xornais, como pantasmas entre as liñas, sen dar ocultado de todo o horror que ás veces se albisca. Tal e como di Alfonso Sastre, chamáselle terrorismo á guerra dos pobres e guerra contra o terrorismo ao terrorismo dos ricos.
Isto é terrorismo: dous militares morrían o 10 de novembro en Afganistán, Rubén Alonso Ríos e Juan Andrés Suárez. De contado soubemos as circunstancias da súa morte, provocada por un atentado kamikaze, escoitamos os choros das súas mulleres e dos seus veciños, mesmo dos que non os coñecían pero aprezaban o seu sacrificio, ao cabo deixaron a súa vida por unha causa nobre. Chegaron condolencias políticas de todos os signos, comunicados de condena, telegramas institucionais para as familias, bandeiras a media asta, e un emotivo funeral coa presenza da ministra de Defensa, o presidente e o vicepresidente da Xunta, na sede da Brilat, “días de loito, dor e pesar en toda Galicia e en toda España”. Touriño non perdeu oportunidade de subliñar a “especial contribución que Galicia está a facer, de xeito singular e especial” á presenza das forzas armadas españolas nese país, un dos máis empobrecidos e torturados da terra. Durante os seguintes días, seguimos brevemente a evolución dos feridos: o cabo primeiro Antonio Cures García, afortunadamente intervido con éxito, o capitán Enrique Dopico Rodríguez, o sarxento primeiro Gonzalo Miguélez Diegues, e o cabo Alberto Cao Pérez.
Ao día seguinte á morte dos militares, un xeneral explicaba na radio pública española algunhas das claves da situación no país. Ao parecer, a poboación está fondamente desgustada porque de vez en cando sofren bombardeos indiscriminados, o que alenta o “terrorismo”. Imaxinamos anos de estudo neste militar para chegar a tan refinada conclusión, é que os afganos son así de especiais: veñen as forzas de ocupación a guindarlle bombas á casa, e dalles por responder con coches bomba, que son os bombardeiros dos que dispoñen os pobres.
Isto é guerra contra o terrorismo: onte morría outro soldado en Afganistán. Non viaxara miles de quilómetros ata un país remoto e inhóspito do que apenas coñecía o nome, que case non sabería situar no mapa. Era afgano. Apenas sabemos que un militar español ordenoulle que se detivera, pero de forma “imprudente e temeraria” fixo caso omiso do sinal. Abriron fogo, segundo as normas existentes, sen violar ningún norma. Ao cabo, as forzas de ocupación son as que marcan as normas. Non houbo ningunha condolencia, ningún comunicado, ningunha condena. Non escoitamos a súa muller, nin os seus fillos, nin sequera o testemuño dun cidadán afgano. Non sabemos por que causa deixou a súa vida, porque lle disparou un soldado chegado desde tan lonxe. Outros dous resultaron feridos, pero é impropable que saibamos nada sobre a súa recuperación. Borráronlles ata o nome.
Esgótanse as palabras para definir o cinismo dos maiores criminais do guerra. Realmente, deberíamos darlle a volta ás súas propias palabras, que, como din en Alicia no País das Marabillas, tiveron e teñen dono. Como di Terry Eagleton, para o que hai que ser moi radical –no sentido habitual no que se entende esta expresión- para defender un sistema como o capitalismo, contra todas as consecuencias, e só un pouco moderado para esixir o seu freo. Realmente, ata parece, ás veces, que ten sentido dicir que son uns terroristas, porque usan a violencia, física e psicolóxica, de modo que os estragos ultrapasan o círculo das vítimas diretas, para atinxir o resto do territorio. Incluida a linguaxe e o pensamento.