Todo indica que esta carnicería de Gaza, que segundo os seus autores quere acabar cos terroristas, logrará multiplicalos. Desde 1948, os palestinos viven condenados a humillación perpetua. Non poden nin respirar sen permiso.
Perderon a súa patria, as súas terras, a súa auga, a súa liberdade, a súa todo. Nin sequera teñen dereito a elixir os seus gobernantes.
Cando votan a quen non deben votar, son castigados. Gaza está sendo castigada. Converteuse nunha rateira sen saída, desde que Hamas gañou limpamente as eleccións, no ano 2006. Algo parecido ocorrera en 1932, cando o Partido Comunista triunfou nas eleccións do Salvador.
Bañados en sangue, os salvadoreños expiaron a súa mala conduta e desde entón viviron sometidos a ditaduras militares. A democracia é un luxo que non todos merecen.
***
Son fillos da impotencia os foguetes caseiros que os militantes de Hamas, acurralados en Gaza, disparan con trapalleira puntería sobre as terras que foran palestinas e que a ocupación israelita usurpou. E a desesperación, á beira da tolemia suicida, é a nai das bravatas que negan o dereito á existencia de Israel, berros sen ningunha eficacia, mentres a moi eficaz guerra de exterminio está negando, desde fai anos, o dereito á existencia de Palestina.
Xa pouca Palestina queda. Paso a paso, Israel estaa borrando do mapa.
Os colonos invaden, e tras eles os soldados van corrixindo a fronteira. As balas sacralizan o refugallo, en lexítima defensa.
Non hai guerra agresiva que non diga ser guerra defensiva. Hitler invadiu Polonia para evitar que Polonia invadise Alemaña. Bush invadiu Iraq para evitar que Iraq invadise o mundo. En cada unha das súas guerras defensivas, Israel tragouse outro pedazo de Palestina, e os xantares seguen. A devoración xustifícase polos títulos de propiedade que a Biblia outorgou, polos dous mil anos de persecución que o pobo xudeu sufriu, e polo pánico que xeran os palestinos á espreita.
***
Israel é o país que xamais cumpre as recomendacións nin as resolucións das Nacións Unidas, o que nunca acata as sentenzas dos tribunais internacionais, o que se burla das leis internacionais, e é tamén o único país que legalizou a tortura de prisioneiros.
Quen lle regalou o dereito de negar todos os dereitos? De onde vén a impunidade con que Israel está executando a matanza de Gaza? O goberno español non podería bombardear impunemente ao País Vasco para acabar con ETA, nin o goberno británico puidese arrasar Irlanda para liquidar ao IRA.
Seica a traxedia do Holocausto implica unha póliza de eterna impunidade? Ou esa luz verde provén da potencia mandamás que ten en Israel ao máis incondicional dos seus vasalos?
***
O exército israelí, o máis moderno e sofisticado do mundo, sabe a quen mata. Non mata por erro. Mata por horror. As vítimas civís chámanse danos colaterais, segundo o dicionario doutras guerras imperiais.
En Gaza, de cada dez danos colaterais, tres son nenos. E suman miles os mutilados, vítimas da tecnoloxía do descuartizamiento humano, que a industria militar está ensaiando exitosamente nesta operación de limpeza étnica.
E como sempre, sempre o mesmo: en Gaza, cen a un. Por cada cen palestinos mortos, un israelí.
Xente perigosa, advirte o outro bombardeo, a cargo dos medios masivos de manipulación, que nos invitan a crer que unha vida israelí vale tanto como cen vidas palestinas. E eses medios tamén nos invitan a crer que son humanitarias as duascentas bombas atómicas de Israel, e que unha potencia nuclear chamada Irán foi a que aniquilou Hiroshima e Nagasaki.
***
A chamada comunidade internacional, ¿existe?
¿É algo máis que un clube de mercadores, banqueiros e guerreiros? ¿É algo máis que o nome artístico que Estados Unidos ponse cando fai teatro?
Ante a traxedia de Gaza, a hipocrisía mundial lócese unha vez máis. Como sempre, a indiferenza, os discursos baleiros, as declaracións ocas, as declamaciones altisonantes, as posturas ambiguas renden tributo á sacra impunidade.
Ante a traxedia de Gaza, os países árabes lávanse as mans. Como sempre. E como sempre, os países europeos freganse as mans.
A vella Europa, tan capaz de beleza e de perversidade, derrama algunha que outra bágoa, mentres secretamente celebra esta xogada mestra. Porque a cacería de xudeus foi sempre un costume europeo, pero desde fai medio século esa débeda histórica está sendo cobrada aos palestinos, que tamén son semitas e que nunca foron, nin son, antisemitas.
Eles están pagando, en sangue contante e sonante, unha conta allea.
(Este artigo está dedicado aos meus amigos xudeus asasinados polas ditaduras latinoamericanas que Israel asesorou.)