8 de febreiro, 4 anos despois do Día Internacional do Parvo

O 8 de febreiro de 2009, data rebautizada con moito tino por integrantes da Gentalha do Pichel como o Dia Internacional do Parvo, pasará á memoria colectiva de todas as galegas como a xornada na que a dignidade popular respostou de xeito notable á mobilización polo exterminio convocada polo colectivo supremacista Galicia Bilingüe e apoiada politicamente polas organizacións que mellor representan os valores do españolismo, o PP, UPyD e a Falange. Foi un día no que a galegofobia concentrou forzas en Compostela servíndose do habitual percorrido das mobilizacións nacionalistas para reivindicar a eliminación dos xa por si exiguos dereitos que temos os galego-falantes nun contexto de total discriminación do noso idioma a todos os niveis, pretendendo retrotraer a lexislación á etapa franquista e mesmo indo máis aló.

A defensa da lingua é un dos riscos máis característicos do nacionalismo galego e así o ten demostrado ao longo da súa historia sendo quen de reaccionar ante unha grave situación que vimos sufrindo desde hai anos: un goberno abertamente hostil contra a lingua e unha parte da sociedade, minoritaria mais poderosa, moi belixerante e cunha vontade inequívoca de excluír o galego da vida social e recluilo de novo ao ámbito unicamente privado. Baixo este contexto e impulsadas desde varias organizacións xuvenís e colectivos sociais, leváronse a cabo diferentes accións de protesta amparadas no dereito á crítica e á liberdade de expresión para contestar o discurso de quen pretende anular os nosos dereitos e promove a discriminación lingüística que moitas galegas sufrimos todos os días.

E contra a dignidade popular erixiuse a represión xeralizada e o estado de sitio ao que someteron Compostela os centos de policias de choque despregados que, durante todo o día, sementaron o terror cargando indiscriminadamente contra manifestantes agredindo e lesionando a moitas delas, indentificando e retendo a múltiples cidadás polo simple feito de falar galego ou ter unha determinada estética e chegando a deter e manter durante toda a noite no calabozo a máis dunha ducia de persoas que foron tratadas de xeito despectivo e degradante en dependencias policiais.

O 8 de febreiro pois, centos de militantes independentistas, activistas do ridiculismo e defensoras do galego saimos a demostrar que a dignidade do pobo galego non se negocia e que a represión e a criminalización non nos poderán parar no camiño de defender e o noso idioma e denunciar a imposición lingüísitica. Cómpre lembrar que, a día de hoxe, aínda hai persoas que están á espera de xuízo con peticións de prisión que chegan, nalgún caso, até os 8 anos e]coas que non podemos senón reiterar a nosa solidariedade, como xa fixemos no pasado, e reclamar a súa libre absolución sen cargos.

Mais o grave dos feitos non é que os grupos galegófobos mostren tan abertamente a súa vontade de exterminio, que tamén, senón que aquelas medidas que Galicia Bilingüe reclamaba e que deixan de timoratas ás que levou a cabo a propia Xunta de Feijoo están aberta e directamente plasmadas na lei que o Goberno de España ten preparada para a educación e contra a que miles de estudantes sairon ás rúas da Galiza o pasado día 6, a LOMCE, que recolle case unha por unha e textualmente as súas reivindicacións: a redución drástica do galego no ensino chegando á propia erradicación na práctica da materia de Língua e Literatura Galega sendo optativa e non de obrigado estudo ou abrindo a posibilidade da subvención dos estudos en centros privados a aquelas familias que soliciten un ensino totalmente en castelán.

Por todo isto non debemos esquecer que só en galego, Galiza ten futuro e que está na nosa man contestar a quen intente quitarnos o dereito a vivir nela porque a forza do noso amor non pode ser inútil.